انسان از زمان‌های دور سنگ‌ریزه‌ها را جمع می‌کرد و از آن‌ها ابزار می‌ساخت، او از آن‌ها مهره درست می‌کرد و رنگ می‌زد تا زینت تن او شود. هشت هزار سال قبل از میلاد مردم منطقه‌ای که اکنون فرانسه و اسپانیا نامیده می‌شوند با اجرای رنگ قرمز روی سنگ‌ریزه‌ها، نقطه‌گذاری و خطوط موج‌دار آن‌ها را تزیین می‌کردند.  اولین نمونه‌های شناخته شده کاربرد موزائیک از سنگ‌ریزه‌ها متعلق به قرن هشتم قبل از میلاد و در آسیای صغیر است. در قرن سوم قبل از میلاد یونانی‌ها سنگفرش‌های موزائیکی وسیعی از سنگ‌ریزه‌های تیره رنگ با انتقال تدریجی بسیار ظریف به سمت رنگ روشن ساختند. موزائیک‌های مقدونیه به درجه اوج صنعت خود رسیدند، آن‌ها با ساروج کردن تکه‌های باریکی از سرب خط فاصل تندیس‌ها را طراحی می‌کردند و به آنها استحکام می‌بخشیدند.

در موزائیک‌های قدیمی چینی‌ها آمیخته‌ای از نقش‌های هندسی و نقش‌مایه‌های گل و گیاه بود و اغلب با کاشی‌های سقف طرح‌ریزی می‌شد. در مقابل موزائیک‌های پرتغالی‌ها به‌طور معمول برجسته و انتزاعی بود. سنگ‌فرش‌های موزائیکی اسپانیا بیشتر پالوده شده و با سنگ‌ریزه‌های خاکستری، سفید و ارغوانی انواع طرح‌های هندسی را خلق کرده‌اند. در بعضی از فرهنگ‌ها سنگ علاوه بر جنبه کاربردی و تزئین اهمیت معنوی نیز دارد، در باغ‌های ژاپن، سنگ‌ها بنیاد و روح باغ به‌شمار می‌روند و در باور آنها سنگ پناه‌گاه خیابان است. اغلب سنگ‌های ویژه را در محل وسیعی از شن و ماسه قرار می‌دهند که به زیبایی شیار کشیده شده است تا به اجناس آرامش و تعادل کامل دست دهد. کاهن‌های بودایی زن در مراسم تمرکز روزانه خود در اینکار مشارکت کرده و طرح‌های سنتی را شن‌کشی می‌کنند که در طول قرن‌ها تکامل یافته است. به‌طور کلی از اوایل قرن بیستم پیشرفت‌های عملی به حدی رسید که انسان قادر گشته سنگ‌های آنتیک و مصنوعی را در آزمایشگاه تولید کند هر چند که قیمت و هزینه‌های تولید آن بسیار گران است.